Στη Σίφνο, ένα πεντάχρονο αγόρι έχει γίνει η πιο γλυκιά πρώτη και τελευταία εικόνα απ’ το νησί

Στις Καμάρες της Σίφνου, εκεί όπου το καλοκαίρι έχει τον δικό του ρυθμό και τα πλοία φέρνουν κι αποχαιρετούν ιστορίες, υπάρχει μια φιγούρα που έχει γίνει σχεδόν τοπικό αξιοθέατο.

Μόλις στον ορίζοντα φανεί πλοίο να πλησιάζει στο λιμάνι, ακούγεται μια φωνή: «Έρχεται ο Σολωμός!» ή το όνομα όποιου άλλου πλοίου φτάνει εκείνη την ώρα. Η φωνή δεν ανήκει στον λιμενικό ή στον καβοδέτη, αλλά σε ένα χαριτωμένο, πεντάχρονο αγοράκι, τον Μανώλη, που στέκεται στην προβλήτα φορώντας το μικρό του ανακλαστικό γιλέκο με το όνομά του γραμμένο στην πλάτη. 

Όχι, δεν πρόκειται για παιδική εργασία· κανείς δεν του το ζήτησε. Το κάνει από μόνος του, με τη χαρά και την αυτοπεποίθηση που μόνο ένα παιδί μπορεί να κουβαλά. Από μωρό ακόμη, στο καρότσι, ο μικρός Μανώλης πήγαινε με τον παππού ή τον πατέρα του, που ήταν καβοδέτες, στο λιμάνι όταν έδεναν τα πλοία. Έτσι εξοικειώθηκε από πολύ νωρίς με το σκηνικό: το άραγμα, τους κάβους, τις φωνές και τους χαιρετισμούς. Σήμερα, μεγαλωμένος εκεί, στη Σίφνο, με φόντο τη θάλασσα, τα καΐκια και τα καράβια, βρήκε, χειμώνα-καλοκαίρι το αγαπημένο του παιχνίδι: να μιμείται τις φωνές και τις κινήσεις των δικών του ανθρώπων την ώρα της άφιξης των πλοίων.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η ατμόσφαιρα στο λιμάνι αλλάζει. Ακόμη κι οι ταξιδιώτες που φεύγουν με βαριά καρδιά ή κουρασμένοι από καθυστερήσεις δεν μπορούν παρά να χαμογελάσουν. Ο αυθορμητισμός και το θάρρος του μικρού να απευθύνεται σε ένα ολόκληρο πλήθος χωρίς ίχνος συστολής είναι μεταδοτικά. Το λιμάνι παύει να είναι απλώς ένας σταθμός αναμονής και μετατρέπεται σε σκηνή υποδοχής και αποχαιρετισμού – έναν καθρέφτη της ζεστασιάς και της ανοιχτής καρδιάς του νησιού.
Έτσι, ένας μικρός «εθελοντής» λιμενικός θυμίζει σε όλους πως η ποιότητα ενός τόπου δεν κρίνεται μόνο από το καλό φαγητό και τα όμορφα τοπία, αλλά και από τα χαμόγελα που σε συνοδεύουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Στη Σίφνο και για τον μικρό Μανώλη η γειτονιά είναι το λιμάνι, η παιδική χαρά είναι η αποβάθρα και τα παιχνίδια γεννιούνται από τον ίδιο τον τόπο.
Κι όπως βλέπεις αυτή τη σκηνή, η σκέψη πάει αλλού….

Στα παιδιά της πόλης, που μεγαλώνουν μέσα σε τοίχους, σε δρόμους όπου το παιχνίδι έχει σχεδόν εκλείψει. Εκεί όπου οι παιδικές φωνές στη γειτονιά ανήκουν στο παρελθόν και οι αυλές ή οι αλάνες υπάρχουν μόνο σε αναμνήσεις και αφηγήσεις παλιότερων γενεών. Εκεί όπου η αυθόρμητη φύση του παιδιού περιορίζεται από την κίνηση, την ανασφάλεια, την έλλειψη χρόνου, το φορτωμένο πρόγραμμα σχολικών και εξωσχολικών υποχρεώσεων. Κι έτσι, η οθόνη καταλήγει να γίνει ο πιο πιστός –αλλά και πιο μοναχικός– σύντροφός τους. Ίσως, λοιπόν, αυτός ο μικρός λιμενικός της Σίφνου που τρέχει να υποδεχτεί το καράβι να είναι κάτι περισσότερο από μια χαριτωμένη φιγούρα. Ίσως να είναι μια υπενθύμιση ότι τα παιδιά, για να ανθίσουν, χρειάζονται χώρο, ουρανό, φύση και ανθρώπους που χαμογελούν. Κι ότι, τελικά, η αληθινή φιλοξενία ενός τόπου είναι να σε υποδεχτεί αλλά και να σε αποχαιρετήσει με αγάπη.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται με τη συγκατάθεση της οικογένειας του μικρού Μανώλη.

Πηγή:athensvoice.gr